Nie tylko ludzie to łgarze...

Ktoś kiedyś zapytał mnie , co by było gdyby został mi tylko rok. Rok życia, którego już nie mogłabym odzyskać. Oczywiście odpowiedziałam nic… Bo co ma zrobić człowiek ze świadomością swoich ostatnich dni? Każdy z nas waha się w ciągłym podejmowaniu decyzji. Każdy z nas się boi. Tak jak każdy obawia się i śmierci , która jest czymś , czego nie można ominąć. Dlatego… Co zrobiłabym ? Nic co mogłoby zniszczyć mnie i moich bliskich. Nie chciałabym tak naprawdę, żeby ktokolwiek wiedział, że za rok już mnie nie będzie. Żyłabym pełnią życia. Tak aby nikt nie domyślił się, ze coś jest nie tak. Nie chciałabym widzieć w ludzkich oczach czegoś na wzór litości. Nie zniosłabym tez myśli , że ktokolwiek płakałby po moim odejściu. Starałabym się sprawić, że nikt nie zatęskniłby za mną. Sprawiłabym , że znienawidziliby mnie. Ale czy dałabym radę? Problem w tym , że nie chciałabym być sama. Chciałabym mieć kogoś  z kim mogłabym się pośmiać mimo , iż mogłoby być to ostatni raz… Ze swoich egoistycznych pobudek mogłabym sprawić komuś cierpienie oswajając tą osobę ze sobą. Mimo wszystko musiałabym kogoś zranić, choć bardzo bym nie chciała. Takie dwie sprzeczności, z którymi nie mogłabym żyć. Jestem osobą , która lubi samotność. Jestem osobą, która lubi towarzystwo… Jestem … po prostu sobą. Czy byłabym pogrążona w myślach? Nie … Wolałabym uchwycić każda chwilę. Nawet tą najmniejszą. Wiem, że nie byłoby to łatwe. I pewnie teraz myślicie czytając ten post, że za bardzo się przejmuje . w koncu to tylko jedno głupie pytanie. A ja teraz zastanawiam się co by było… Jednak…
Przy tym pytaniu zrozumiałam tylko, ze moje życie jest jedno. Jedno jedyne i niezmienne. Mogę je kontrolować. Mogę sprawić by było lepsze… Mogę sprawić by było gorsze… Co bym wybrała ? tego nie wiem nawet ja…. Chociaż w sumie.. kto wie, czy jutro nie zdarzy się tak, że ludzie będą za mna płakać ? Nikt nie wie co przyniesie świat. Poranek może być zwiastunem pięknego dnia… Jednak może tylko kłamać… Nie tylko ludzie są łgarzami na tym świecie…
_________________________________________________

z lękiem słów w ciemną noc wyszeptanych
gdy ry­sy świętości niewidzial­na Ręka na­nosi na duszy krysztale
naucz się nie my­lić cier­pienia z nieszczęściem
byś gdy świt roz­proszy ser­ca mroki
poz­nał co to życie...